15 februari

Vanmorgen om 5 uur wakker geworden van het huilen van de wind door de bomen aan de overkant van de straat en het kletteren van de regen op het asfalt. De moed zakt me in de schoenen. Na twee weken niet KUNNEN fietsen, is het nu: niet WILLEN fietsen.

Is wind en regen een excuus? Nee natuurlijk niet. Ik ben toch een vent? Of ben ik meer een       ve(rwen)d?

Gelukkig komt mijn dochter de slaapkamer op met een moeilijk verhaal over hoofdpijn, misselijkheid  en allerlei lichamelijke ellende. Groothartig biedt ik aan om mijn vaderlijke plicht te doen en het kind te begeleiden naar de huisarts. Dat betekend dat ik verplicht met de auto naar Heerlen moet reizen.

Hardop mopperend tegen Tanja over alweer een gemiste fietsdag, maar inwendig verheugd over de ellende van mijn kind (hoe diep kun je zinken), rol ik mijn bed uit. 

Douchen, aankleden, boterhammen, snel een kop koffie, en de warme auto in. Vandaag geen gevecht  tegen de wind, geen gestoemp tegen de heuvels op, geen gezweet, gehijg, gesnotter, geen natte kleren, geen regendruppels die vanaf mijn fietshelm in mijn ogen druppelen.

De huichelaar in me durft op te merken dat het spijtig is dat ik niet kan fietsen.

Even voor de mensen die mij HORS CATEGORIE sponsoren: uitgeverij Luitingh heeft de deadline van 15 augustus 2012 vastgesteld. Dan moet mijn fantasy roman bij hen op de deurmat liggen. Ik hou jullie op de hoogte van de vorderingen!

Salut!