Hallo fietsvrienden!

Jullie zijn mijn sponsors en ik beschouw jullie dus als mijn ploegbazen en als ik fiets stel ik me zo voor dat jullie allemaal in de volgauto's zitten. Dus ik zie een van jullie al uit de auto hangen om mijn derailleur al rijdend te smeren...of met een imbussleutel mijn zadel een milimetertje op te krikken...een drinkbus aanreiken terwijl ik me even vast kan houden aan de auto.... een verband om mijn been draaien omdat ik het prikkeldraad niet heb kunnen ontwijken...  
En dan gaat mijn fantasie met me op de loop...motoren flitsen langs me door, hard accelererend, of juist langzaam rijdend zodat de fotograaf een foto kan maken... het flitslicht verlicht de grijze morgen.... hoor ik daar niet het ronken van een helicopter... jullie roepen in mijn oortje dat ik moet versnellen... de cameraman van de televisie haalt acrobatische toeren uit achterop de motor om mij goed in beeld te krijgen... het typische getoeter van volgauto's die willen passeren...  en ja, daar zijn ze, de supporters langs de kant van de weg, die me aanmoedigen met Zuydbiker-vlaggetjes in hun handen, en agenten die moeite moeten doen om het publiek tegen te houden....

Dan wordt de fantasieballon doorgeprikt en bevind ik me in de stilte van een mistige, koude morgen, zwoegend om de Heekerbeek op te komen, die laatste steile knik naar Klimmen. Het laatste stukje romantiek wordt weggeblazen door de man op e-bike die me moeiteloos voorbij schiet....

Een hartelijke groet aan mijn volgers
Zuydbiker

Reageer naar: guus.hameleers@zuyd.nl

Ik hoef het niet te zien, ik wil het niet zien, het raakt me niet meer. Beelden op tv, hoe rauw en hartverscheurend ook, van rampen, oorlogen en hongersnoden. Het brengt mij er niet toe om geld over te maken. Ze kopen er toch maar tanks en geweren van. Het geld komt toch niet waar het dringendste nodig is, er blijft veel aan de strijkstok, of aan corrupte ambtenaren hangen. Je moet ze geen vissen geven, maar leren vissen.

Enge ziektes, walvissen, zeehondjes, zwerfhonden, politieke gevangenen, oerbossen, de verkennersgroep in het dorp, de carnavalsvereniging, de Sinterklaaswerkgroep, de voetbalclub…als ze aan de deur staan met een rammelende collectebus krijgen ze een euro of wat losse munten die ik nog in mijn portemonnee heb, maar pas alleen nadat ik hun pasje met de stempel van de gemeentelijke  goedkeuring heb mogen bekijken. Als het mag van Onno Hoes, gaat er wat kleingeld in de collectebus (de munten een voor een, want dan lijkt het toch nog heel wat).

Dus ik geef toe: ik ben niet zo’n goede-doelen-gever…

 en al helemaal geen fund-raiser.

Vroeger wel, oh ja! Thuis hadden we een blikken negertje staan die de centjes die je  op zijn hand legde vliegensvlug naar binnen slikte. Als het reservoirtje vol was brachten we ons huis- negertje trots naar meneer Pastoor die ons over ons bolletje aaide en oordeelde dat we goede katholieken waren. En op school, als we braaf ons flesje schoolmelk (inclusief dikke klodder room) gedronken hadden, wreven we de aluminium dop mooi glad en brachten hem naar juffrouw Heijnen die ons eerst streng aankeek omdat we onze melksnor nog niet afgeveegd hadden met de mouw van ons tricot truitje, en ons vervolgens beloonde met een dankbare glimlach. Gloeiend van trots en dankbaarheid (en liefde voor juffrouw Heijnen) schoven we weer in onze schoolbankjes, het boertje dat ons dwarszat voorzichtig oprispend.

Mijn lijf is nu 51 jaar. Ik heb me verlost van de beelden van Afrika die me gevormd hebben. Ik heb me verlost van de foto’s van in witte habijt geklede missionarissen die aanbeden worden door de hen omringende inheemsen die overduidelijk blijk geven van grote dankbaarheid en nederigheid. Ik heb me verlost van Kuifje die een schoolklas negertjes probeert uit te leggen hoeveel 2 + 2 is. Ik heb me verlost van de Tarzan films met Johnnie Weismuller waarin de wild bewegende negers nooit raak mikken met hun kromme speren en steeds maar weer “Yes Bwana” roepen.

Ik fiets voor Mpongwe en voor de kinderen van Zambia, voor de jongens, maar vooral voor de meisjes. Want het zijn de vrouwen die Afrika gaan redden. Tenminste als ze de gelegenheid krijgen om onderwijs te volgen. En als ik daar een steentje aan kan bijdragen, doe ik dat graag!

BREAKING NEWS!!

ZUYDBIKER IS IN THE BUILDING!

Fris gedouchet zit hij aan zijn bureau. Het was een grijze morgen en een koude zonsopkomst, maar de eerste fietsdag voor Mpongwe is goed begonnen. Bij binnenkomst in de fietsenstalling kreeg hij een appel overhandigd van Frits Kamps. Bedankt Frits! En Paula bedankt voor de warme ontvangst en Bart voor de foto's.
Ik waarschuw mijn sponsors alvast: Zuydbiker ziet er niet op zijn best uit als hij na 23 kilometer fietsen een beetje duizelig van de inspanningen van zijn fiets afstapt met zijn slechte conditie en een 30+ BMI! Be warned!

Onderweg, al fietsend, werd ik begeleid door het opwekkende gefluit van spreeuwen, merels en vinkjes, die in de nog bladerloze bomen duidelijk zichtbaar mij aanmoedigden. En dat was ook wel nodig.

Als schaatsers in gesprek gaan met het ijs (Mart Smeets), waar moet ik als fietser dan mee in gesprek gaan?
Nou, waarom geen vogeltjes?
Ze keken me echter aan alsof ik mijn verstand verloren was.
Wijze beestjes, die gevederde vriendjes.

ALARM ! !

Zuydbiker heeft zijn BMI berekend:

BMI: 30.4

U heeft ernstig overgewicht!
Wij adviseren u om direct te beginnen met afvallen.

Neem contact op met uw huisarts.

Zuydbiker laat zich vandaag niet zien in het restaurant...gewoon boterhammetjes eten!

En straks naar huis fietsen via de Geulhemmerberg.

Ik fiets voor de kinderen in Mpongwe, maar ook een beetje voor mezelf. Dus wordt mijn sponsor en motiveer mij om te fietsen. Het is alleen maar win-win!

Zuydbiker

(een beetje geschrokken)